Het aanzoek

Op vrijdag 2 oktober was het dan eindelijk zover!

Ik (Pris) heb de stoute schoenen aangetrokken en besloot Boy ten huwelijk te vragen! Iets waarvan ik zeker wist dat Boy nooit van mij zou verwachten. 

Boy en ik hadden het vaak over trouwen en altijd was ik erg stellig dat ik vond dat de man de vrouw moet vragen, absoluut niet andersom! En dan bedoelde ik niet tijdens een televisie avondje op de bank. Maar zelfs met mijn engelen geduld was ik wel heel erg nieuwsgierig wanneer nou dit grote moment zou aanbreken? Tot ik op een dag dacht, "ik hóef natuurlijk niet op hèm te wachten". Nou was dit niet gelijk de dag dat ik ook echt besloot om het zelf te doen. Telkens kwam mijn conservatieve 'ik' weer naar boven. "Nee, nee, nee. Dit is een taak van de man!".

Toch betrapte ik mezelf erop dat ik aan het 'wachten' was en dat vond ik niet leuk! Ik wilde graag verrast worden. Zou ik nog wel verrast zijn als Boy toch een keer de vraag zou stellen? En dát was het moment dat ik de beslissing maakte. Ik ga Boy ten huwelijk vragen! 

Nadat ik mijn ouders en mijn schoonmoeder hiervan op de hoogte had gesteld, wist ik het zeker. Hun super enthousiaste en positieve reacties hebben mij over de streep getrokken. Maar nu? Hoe pak je zoiets aan? Ik wilde natuurlijk wel iets super origineels doen en Boy echt verrassen. 

Ik wilde iets doen wat echt bij mij past, dus het moest sowieso iets creatiefs zijn. Zoals veel van jullie misschien weten, hou ik er van om alles vast te leggen op mijn (video)camera. Maar vooral het moment dat ik alle filmpjes bij elkaar kan leggen en daar een mooie montage van te maken. Dus wat zou er niet cooler zijn dan al onze grappige en onvergetelijke herinneringen te bundelen en daar een aanzoek van te maken? Maar.. en dan? Waar ga ik hem dit filmpje dan laten zien? En hoe?

Tijdens de kerstspecials van All you need is love kon ik altijd zo wegsmelten van die liefdesverklaringen van mensen. Grappend zei ik vaak tegen Boy, "Kijk Boy, wat super lief! Wanneer komt Robert ten Brink een keer bij mij aan de deur?". Boys antwoord was altijd het zelfde, "Je weet toch dat ik van je hou, daar heb je toch niet zo'n programma voor nodig?". Oke, geen groot openbaar aanzoek voor Boy dus. Maar toch wilde ik iets speciaals doen. Dus ik besloot mijn ouders, mijn schoonmoeder, schoonzus, zwager en mijn lieve neefjes en nichtje bij ons thuis uit te nodigen en er een soort van 'surpriseparty' van te maken.

En in plaats van een ring zou ik een mooi horloge voor Boy kopen met onze data daarin gegraveerd, 04-04-08  02-10-15 (de verlovingsdatum). Aan het doosje van het horloge zou ik een grote helium ballon knopen met daarop een foto van ons en de vraag "Wil je met mij trouwen?" en die dan weer in een grote doos verpakt. 

Na weken van voorbereiding was het dan eindelijk 2 oktober! Boy moest werken, meestal gaat hij rond 8.45 weg van huis. 

Het was 8.20, Boy stond in de badkamer. Ik was zoals gewoonlijk beneden in de keuken een ontbijtje voor ons aan het maken. Die dag zou ook de ballon geleverd worden, via een Track & Trace code hield ik 'm in de gaten. Ik dacht alleen maar "Oh als ie maar niet te laat wordt bezorgd". Hoe vaak gebeurt het dat je iets online besteld, waar je dan vervolgens bijna de hele dag voor thuis moet zitten wachten en het uiteindelijk pas op het laatste moment geleverd wordt. Verder was het nooit in m'n hoofd opgekomen dat de ballon ook weleens iets te vroeg geleverd zou kunnen worden...

'Dingdong' klonk de deurbel om 8.22. 

PANIEK PANIEK PANIEK! "SHIT SHIT SHIT, NEEE NIET NU!"

In mijn prachtige pinguïnpyjama, mijn haar in een knot waarvan er nog weinig haar daadwerkelijk in de knot zat en mijn mascara die inmiddels rondom mijn ogen zat omdat ik de avond ervoor te lui was om die eraf te halen, rende ik paniekerig heen en weer! Straks komt Boy erachter en is verrassing er straks af. Maar ik kon natuurlijk niet níét opendoen. Dus daar ging ik maar. De deur was nog op slot gedraaid, ik draai 'm snel open. Ik trek de deur tot een kier, en ja hoor, daar stond de postbezorger met een grote doos met mijn ballon erin. Vrolijk zei hij, naar mijn idee iets te hard, "KADOOOTJEEEEEE!". Ik krabbelde snel en pakte de doos aan. Ik gooide de deur dicht. PANIEK. Boy riep vanuit de badkamer, "PRIIIIIIS? WAT WAS DAT?". Daar stond ik dan, met een doos van minstens 1,20 meter hoog en een halve meter breed. "Uh niks hoor!". Ik rende met de doos naar de woonkamer, daar liep ik weer paniekerig heen en weer. Verstoppen ging niet. Waarom was die doos ook zo debiel groot? 

Oke, op dat moment zakte de moed in mijn schoenen. Er zat niks anders op en ik riep Boy, "Boy? Kan je even in de slaapkamer gaan zitten met de deur DICHT?". Hij vroeg verbaasd waarom dat dan moest? "Gewoon, doe nou maar!". Gelukkig werkte Boy mee en ik rende als een malloot met die doos in mijn handen naar zolder. Waar ik 'm achter het schot verstopte. Het zal je niet verbazen dat Boy een beetje achterdochtig werd. Ik probeerde hem een beetje om de tuin te leiden en met een smoesje ben ik er volgens mij nog redelijk goed mee weg gekomen. 

Om 18.00 uur verzamelden we bij ons thuis. Om de verloving te vieren zouden we gezellig met z'n allen gaan gourmetten. Al die voorbereidingen waren toch wel behoorlijk stressvol.

Uiteindelijk kwam Boy rond 18.45 thuis, ik liep naar buiten en vertelde hem dat ik een verrassing voor hem had. Ik blinddoekte hem met een theedoek en nam hem mee naar binnen. 

Voor de mensen die het filmpje nog niet gezien hebben, of voor de echte fans die 'm nog eens willen zien. Zie hieronder het filmpje 

Het werd een onvergetelijke avond!