Het vertellen aan familie en vrienden

Zaterdag 21 februari moesten Dennis en ik allebei werken.
Daarom zouden we pas zondag 22 februari langs familie en vrienden gaan.
Zaterdag 21 februari ben ik voor het werken nog eerst langs Esther gegaan om een bakkie te doen voor haar verjaardag.
De hele tijd heb ik mijn mond moeten houden, dit is me niet tegen gevallen.
Zondag zijn we als eerste langs mijn ouders geweest.
Ik wist dat Esthers kinderen bij ons thuis bleven slapen en dat ze die rond 12.00 uur zondag op zouden gaan halen.
Ik zei tegen Dennis dat we er ook rond die tijd moesten zijn, dan hadden we namelijk  gelijk twee vliegen in één klap waar we het aan
konden vertellen. Wij waren er alleen al om 11.35 uur en hebben toen bijna een uur onze lach en mond moeten houden voordat ze er waren.
Bij aankomst zeiden we dat we is een keer gezellig op visite kwamen. Esther en Ralf zouden met de kinderen blijven lunchen, dus mochten we
ook gezellig mee blijven eten. Na de lunch toen iedereen eindelijk klaar was, gaven we papa en esther een envelop met daarin een foto.
Als smoes zeiden we dat het de bedanktkaart was van de carnavalsverening om de sponsers te bedanken.
Beide maakte de envelop open en zagen een foto van Dennis en mij met de tekst: "I say yes!"
Papa kan geen Engels en had zijn bril niet op, bij hem viel het kwartje dus niet.
Esther zag had gelukkig wel en reageerde waardoor mama uit de keuken kwam om te komen kijken wat eraan de hand was.
Iedereen sprong op om ons te feliciteren en samen hebben we er met een fles champagne op geproost.

Nadat we het ons thuis hadden verteld, zijn we langs Linda gegaan.
Ook zij kreeg een envelop met daarin de zelfde foto en tekst.
Na Linda zijn we doorgereden naar Eindhoven. In  Eindhoven heeft Dennis namelijk de verlovingsring gekocht
en die moet een maat kleiner besteld worden.

Weer terug van Eindhoven, zijn we om 16.00 uur bij Dennis thuis op de koffie gaan.
We zouden tenslotte toch al naar hun nieuwe meubels gaan kijken.
Deze hadden ze de dag ervoor binnen gekregen.
Dennis gaf Annelies de envelop met daarin de foto en de zelfde tekst.
Dit keer zei hij: "hier mam, een leuke foto van ons samen met carnaval."
Het duurde enkele seconde voordat Annelies het zag, maar reageerde heel opgewekt en blij.
Ook dit keer hadden we een fles champagne bij ons, want op dit leuke nieuws moest
natuurlijk geproost worden.

Meerdere familie en vrienden hebben we het met deze foto verteld.
Ook hebben we nog vele keren met deze mensen geproost.