HET AANZOEK

MARTIJN
Het begon allemaal met de ring. Chan en ik stonden op Schiphol te wachten op de thuiskomst van Thes (vriendin van Channa) en waren te vroeg. Dat gebeurt ons anders nooit. De meeste mensen gaan dan lekker een drankje drinken in één van de vele gelegenheden op Schiphol.........maar ik knipperde twee keer met mijn ogen en bevond me ineens in een sierraden winkel. Na veel glimmers gezien te hebben riep Channa ineens: "Oh die is mooi!". Ik was het hiermee eens en we vroegen of we de ring konden passen. Helaas veels te groot. Een kleinere was er niet meer, sterker nog de ring was verder uitverkocht. Ik begon te bellen naar diverse juweliers (er zijn er nogal wat kennelijk), maar nergens was hij meer te verkrijgen. Tot op een avond Channa ineens van achter de computer riep: "Hey! ik heb die ring gevonden". Mijn reactie: "Hè, dat kan niet!". Jawel hoor kijk maar in Italië. Ik vervolgens in mijn beste Italiaans die ring proberen te bestellen. Zoals jullie al vermoeden heeft die Italiaan mij nooit begrepen.
Kennelijk was de ring niet voor ons bedoeld. Ondertussen kreeg ik al diverse andere "tips" van mijn aanstaande. Maar geen enkel sierraad kwam in de buurt bij die van het vliegveld. Gelukkig had ik een plan. Ik belde onze eigen juwelier op. Deze had ook Channa haar verjaardagsring gemaakt en vroeg hem of hij de ring zou kunnen verkleinen. De langharige juwelier vond het geen probleem. Ik weer naar Amsterdam, ring gekocht (verkoopster: "uw vriendin heeft wel hele dikke vingers", mijn reactie: "ja erg he". Ik had geen zin in uitleg) en op naar Jewels Forever. Donderdag 21 juli had ik hem dan eindelijk, DE VERLOVINGSRING, ingegraveerd en wel.

Nu het aanzoek nog. Gelukkig had ik deze al heel lang in hoofd. Maar om iets voor detective Channa verborgen te houden is uiteraard wel erg lastig. Niemand erbij betrekken leek me het veiligst. Vrijdag na mijn werk ging ik aan de slag. Ik had 40 A4-tjes, ducktape, 20 waxinelichtjes, Champagne en twee glazen bij me. Vanuit het Randenbroekenbos liep ik, via Channa's basisschool en huis van haar ouders, naar ons eigen stulpje. Onderweg hing ik de A4-tjes, met stokstaartjes (voor rechts) en schaapjes (voor links), die de weg moesten wijzen. De laatste waren uiteraard het spannendst, want straks zag ze me. Ze was al thuis. Na de laatste opgehangen te hebben snelde ik mij weer naar het Randenbroekenbos, zette de kaarsjes in de vorm van een hartje (ik ben zoooo romantisch), stuurde Chan een sms om haar naar buiten te lokken en wachtte...

CHANNA 
Ik hoor voetstappen op de gang en denk: "He daar is Martijntje", maar ik was druk met de pizza dus liep niet gelijk naar de deur. Tot mijn verbazing kwam er niemand binnen. Het zal wel iemand anders geweest zijn. Opeens krijg ik een smsje van Schatje (alias Martijn) met de tekst: "Er is iets raars met de deur van de overbuurman. Ga eens kijken. Ohja,jemoetheelgoedoplettenkus". Ik kijk door het spiekertje en zie dat er een A4-tje op de deur van de overbuurman is met ducktape is geplakt. Aangezien ik nog in mijn IKEA-outfit rondhuppelde, dacht ik dat ik me eerst maar even snel ging omkleden. Ik had al een klein vermoeden. Ik volgde de pijlen op de A4-tjes en kwam via de gang, in de lift, langs mijn auto (ja hier zat ook een papier met ducktape op geplakt), door de straat van mijn ouders, langs mijn oude basisschool (ik herinnerde me ineens de pizza die nog in de oven zat. Snel mams bellen met de uitleg: "Zit midden in een speurtocht, wil jij de pizza even uit de oven halen?". Ondanks het vreemde verzoek was het natuurlijk geen probleem.), naar de kruising bij het zwembad. Hier zag ik geen nieuwe pijlen meer, terwijl ik alle kanten inmiddels opgelopen was. Dus Martijn maar smsen. Gelukkig reageerde hij al snel dat ik naar het park moest... Park? Ik ken alleen maar het Randenbroekenbos (officieel wel een park overigens). Hij zal het bos wel bedoelen. En jawel er komt nog een sms binnen met "Sorry bos!".
Ik ging snel weer op weg en zag er inderdaad weer pijlen op mijn weg verschijnen. Er had iemand met zijn fiets voor gestaan, lekker dan. In het bos aangekomen volg ik de wandelpaden tot ik op een gegeven moment "PSSST!!!" hoorde. Uiteraard keek ik de verkeerde kant uit. Toen ik naar rechts keek zag ik Martijn. Eenmaal bij hem gekomen begon Martijn een verhaal te vertellen, waarvan ik niks heb onthouden (hij trouwens ook niet). Ineens zat hij op zijn knieën en vroeg mij: "Lieve schat, wil je met me trouwen?". Snotterend zei ik: "Ja". We hebben samen heel veel geknuffeld, champagne gedronken en foto's gemaakt, waarna we onze ouders het goede nieuws gingen vertellen.