Het aanzoek
Dit verhaal komt er in twee delen op te staan.In Patrick zijn beleving en in Marije haar beleving.
Het aanzoek in de beleving van degene die echt zenuwachtig was...
Mijn verhaal begon iets eerder dan mijn bride to be. Het was Koninginnedag in Nederland toen ik onder het genot van een biertje, mijn vrienden en een voorzichtig zonnestraaltje mijn vriendin op afstandje stond te bekijken. De zon scheen niet voluit maar zij straalde als nooit tevoren. Zo ineens wist ik het zeker...zij wordt mijn vrouw... Aangezien ik sowieso problemen heb met dingen voor me te houden, had ik ook sterk de behoefte dit te delen, maar ik hield me groot. Dit was mijn geheimpje en niemand zou het weten...niemand. Zoals de Rabobank in zijn slogan altijd zegt, het begint met ambitie en dit was de mijne. Ongeveer twee biertjes later vertelde ik Atze over mijn voornemen, tot zover mijn ambitie!
Ik zou het gaan vragen in en op Ameland, waar we onlangs net de vakantie hadden geboekt. Als kind kwam Marije hier met enige regelmaat en haar liefde voor het eiland had ze me reeds meer dan eens laten blijken. Kortom de ideale plek om het vragen. Hoe ik het zou vragen wist ik nog niet, want ik heb mijzelf altijd voorgenomen dat zoiets je moet overkomen er bestaat namelijk niet een "mooi te plannen moment". En om mijzelf nou als een ridder op een wit paard te hijsen leek me ook niet echt een leuk idee, ook niet voor het paard overigens. Ik zou het gewoon laten gebeuren als het moment zich voor zou doen zou ik haar vragen.
Dus een aantal weken voor vertrek ik op zoek naar een ring. En naïef als ik ben besloot ik dat in de pauze van mijn werk te doen. Ik bedoel hoe moeilijk kan het zijn om een ring te vinden, boy was i wrong. Ik zocht een wit gouden verlovingsring en aangezien wit goud iets schaarser is dacht ik beperkte keus zou hebben. Na in 1 uur meer dan 150 ringen te hebben gezien was ik totaal ontgoocheld en in de war. Ook sloot het budgetplan nu niet direct aan, want voor een beetje een trouwring kan je tegenwoordig een gehele inboedel van kopen. Zo gingen er weken voorbij van juwelier naar juwelier en de ene ring nog groter en lelijker dan de andere. Bij mijn laatste bezoek aan de kleinste juwelier tot nu toe zomaar op een verlaten vrijdagmiddag lukte het. De ring was gevonden en voor mij daarmee de grootste stress voorbij van gehele ten huwelijk vragen, althans dat dacht. Ik bedoel ik heb vele lastige gesprekken moeten voeren in mijn werk en vaak voor grote groepen moeten staan zonder enige moeite dus je grote liefde ten huwelijk vragen moest toch wel lukken.
Alle voorbereidingen gedaan de ring goed verstopt en de tassen ingepakt, vertrokken wij richting Ameland. Pas toen Marije in de auto stapte durfde ik de ring stiekem in de tas te drukken, met een slap excuus liep ik nog even terug om wat te pakken. Nieuwsgierig als ze is kon ik het me niet veroorloven de ring eerder in de tas te doen. Marije is nogal een control freak als het op ingepakte tassen gaat. Niet eenmaal maar eerder driemaal wordt een tas op inhoud gecheckt. Ik moest nu alleen op Ameland zelf bij het uitpakken even rekening houden met de juiste tas, maar dat zou wel lukken. Zo soepel als het inpakken ging, ging het uitpakken. De ring in een lege tas verstopt onder in de badkamer. Na het uitpakken gingen we boodschappen doen en op zoek naar een fiets, aangezien het decadente stel namelijk de cabrio mee het eiland op had genomen (tja het moet toch wat lijken, ook al is het Ameland). Voorzien van flessen dranken, twee heren fietsen zonder stang (ja mannen het bestaat) en wat hapjes kwamen wij weer thuis. Eenmaal in de badkamer aangekomen kreeg ik mijn eerste hartverschrikking, niet eenmaal maar tweemaal sloeg mijn hart over... De blauwe tas stond geopend boven op de tafel. De tas waarin ik de ring zo goed had verstopt, ietwat lichtelijk geïrriteerd riep ik naar Marije of ze aan die tas had gezeten. Een zee van opluchting kwam mij tegemoet toen ik hoorde dat het de schoonmakers waren geweest. De ring zat er nog in en ik dacht bij mezelf ik moet de vraag maar snel stellen want dit trek ik niet twee weken lang... , vakantie moet tenslotte in het teken van rust staan en dat had ik voorlopig nog niet.
De eerste avond was fantastisch, samen dronken al jodelend over strand van Ameland en als ik nog ergens bevestiging zocht gaf ze me die avond eens te meer. Nog nooit was ik zo gelukkig en wat hebben we gelachen, misschien iet wat versterkt door de invloeden van een gevonden fles Smirnoff Ice...bier...rose bier en bessen...
De tweede avond was dan de grote avond, de zon had geschenen en leek een mooie zonsondergang te gaan worden. Vlak voor we vertokken liep ik als een klein kind rond vol enthousiasme en adrenaline die voor het eerst batterijen krijgt. De tas was ingepakt (voor de ingrediënten zie laatste zin bovenstaande alinea) en subtiel als een volleerd zakkenroller liet ik de ring in de tas schuiven. Op het strand aangekomen voelde ik de welbekende zenuwen die je ook wel eens hebt bij een eerste zoen. Iets waarvan ik dacht dat je dat zou verliezen na je 16de. Na wat gekeuvel een spelletje beachball (uiteraard gewonnen) liepen we naar de zee, op verzoek van Marije. Dit paste niet echt in mijn scenario en strategie, maar ik kon helaas niet een excuus verzinnen om eerst naar de tas te lopen. Kans 1 mislukt want romantisch als we daar stonden, mijn ring zat nog in de tas. Eenmaal weer bij de handdoek aangekomen bereidde ik subtiel mijn tweede kans voor. Na een tijdje vroeg ik haar opnieuw mee naar de zee te lopen, waarom? was de eerste vraag maar mijn overtuigingskracht weerhield haar waarschijnlijk van doorvragen. Gelukkig, want op dit moment trok ik zenuwen bijna echt niet meer. Ik geloof er ook echt in dat je dit maar 1 keer in je leven moet doen, want je sterft duizend doden voordat de vraag eruit was. Toen Marije wegliep probeerde ik subtiel de ring te pakken, wat natuurlijk niet lukte, want van alle plekken waar hij kon liggen, lag hij natuurlijk helemaal onderin.
Na de vraag wat ben je nou aan het doen, had ik hem te pakken en op mijn onschuldige " niets" met een iets te blij hoofd, rende ik in haar richting. We liepen naar de zee hand in hand en ik voelde aan mijn lijf dat de zenuwen groter werden. Bonzend hart en trillende handen. We staken een ondiep stukje zee over om zo op een inmiddels droog te komen liggen stuk strand terecht te komen (het tij was in mijn voordeel). Hierdoor kwamen we op een uniek stukje strand te staan met aan de horizon een ondergaande zon en wij met zijn tweeën op het strand. Beter werd het niet, het moest gebeuren. Na een fluisterend " ik hou van jou" in haar rechter oor zou ik het doen. Ik vroeg haar doe je ogen eens dicht en dat deed ze. Op mijn knieën schreef ik: 'lieve Marije ik hou van jou 'in het zand en positioneerde haar ervoor. Ik vroeg haar, haar ogen open te doen en ze las de lieve tekst. En toen was het moment daar ik zakte (nooit eerder zo soepel) door mijn rechter knie (voorzien van een nieuwe kruisband, dus een stabiele basis).
Trillend en bijna fluisterend vroeg ik lieve Marije wil je met me trouwen. Met tranen in haar ogen zei ze volmondig ja. En daar waar ik verwacht had uit te barsten in vreugde, kwamen er tranen, tranen van geluk wel te verstaan. Mijn meisje en ik gaan trouwen het besef raakte me en raakte me hard. En net zoals ik haar ontmoette: " Plotseling uit het niets keek ze net te lang naar mij , lang genoeg om mij te raken" raakte ze me voor de zoveelste keer.
En ik voorzie in de toekomst dat ze dat nog vaker gaat doen...ik kan niet wachten. 1 dag, volgend jaar 15 juli 2011 zal ongetwijfeld zo'n dag worden...
Lieve Marije ik ben blij trots en waanzinnig gelukkig dat jij mijn vrouw gaat worden.
Dit is Marije haar beleving:
Het was de tweede avond van onze vakantie en zoals we de avond daarvoor ook hadden gedaan zijn we heerlijk na het eten naar het strand gegaan. Handdoeken mee, beach-setje, fototoestel en wat flesjes met alcoholische versnaperingen erin. Na een uurtje flink gek gedaan te hebben. Vroeg Patrick of ik nog een keer met hem naar de zee wou lopen. Ik dacht bij mezelf vooruit dan maar want ik wou eigenlijk wel naar huis. Ik liep alvast weg, met de gedachte dat Patrick wel mee zou lopen... Dat viel even tegen want hij was nog eerst wat bij de tas aan het rommelen. Ik was ondertussen al bijna bij de zee toen Patrick nog eens aan kwam lopen. We liepen samen naar een stukje wad, en ineens vroeg hij mij om te draaien en mijn ogen dicht te doen. Toen begon erbij mij al een lampje te branden dus ik deed braaf wat er van me werd verwacht. Ik draaide me om en ik merkte aan Patrick dat hij flink zenuwachtig en gespannen was. Tsja en wat denk je dan als vrouw zijnde... Juist, dit is hèt moment. Hier leeft ieder meisje wel naar toe. Dit is een stap naar een ander leven. Dus toen ik me eindelijk om mocht draaien en mijn ogen open mocht doen stond er in het zand geschreven: ' lieve Marije. Ik hou van jou.
En dan schieten verschillende gedachten ineens door je hoofd:
Tsja, dat valt dus stiekem wel even tegen hè. Hartstikke lief natuurlijk maar alle signalen wezen toch echt op wat anders. Je verwacht als meisje zijnde dat er staat: Lieve Marije, wil je met me trouwen.
En ineens gebeurd het dan... Toch nog een kleine verrassing. Patrick pakt mijn hand beet, zakt op zijn rechterknie, heeft klamme handen, een licht trillende stem en tranen in zijn ogen.
En stelt de mooiste vraag die ik me maar kon voorstellen:
Wil je met me trouwen...?
En ik kon maar 1 antwoord bedenken wat ik wou en kon zeggen:
JA!
Onze foto's