De Wet!
Dag Allemaal!
Het aftellen is dan echt begonnen. De sneltrein richting de bezegeling van onze liefde, want dat is wat het huwelijk toch écht voor mij betekent, dendert voort richting die magische datum van 26 juni aanstaande.
"Station Henkenshage, denkt u bij het uitstappen om uw baggage, deze trein gaat verder als Intercity naar Station Leven vol Geluk"
Aanstaande, mooi woord. En in de huidige context natuurlijk veel meer dan enkel de aanduiding van een komend punt in mijn leven! Aanstaande is Vera, mijn droomvrouw. Degene die mijn hart sneller doet slaan, al dan niet in combinatie met een te hoog cholesterolgehalte.
Aanstaande is de uitbreiding van het aantal Zijlstra's dat geregistreerd zal zijn in het bevolkingsregister, maar ook zoals vastgelegd in het burgerlijk wetboek het op mijn schouders nemen van een aantal wettelijke plichten. Alsjeblieft zeg, alsof ik doordat ik mijn hart, ziel en dromen verweef met die van Vera, ik als een soort Atlas, die het gewicht van de hele wereld tot in de eeuwigheid op zijn torso moest dragen, de rest van mijn tijd moet slijten met een loden last.
Een vergelijking die in de verste verte niet op zal gaan. Niet in de laatste plaats natuurlijk omdat Atlas in de afbeeldingen die via verscheiden bronnen te vinden zijn, er uit ziet als iemand die, vóór dat hij de globe mee mocht torsen, niets beter te doen had dan zijn dagen te slijten in een mythologische sportschool , alwaar hij samen met Taurus, Orion en Achilles hele dagen gewichten stond te heffen en protëineshakes naar binnen aan het gooien was, terwijl de enige historische afbeelding waar ik eventueel te zien zou kunnen zijn een portret van Rubens is , de meester van het vastleggen van pre-twingste-eeuwse obesitas, da'k dik ben! (Mooie zin hé, Philip Freriks, eat your heart out!)
Nee natuurlijk niet. Het zijn misschien wettelijk vastgelegde plichten, maar ik ervaar ze als geneugden. Ik moet van HM de Koningin mijn vrouw een dak boven het hoofd verschaffen, maar ik wil ook niks liever. Nu al, als officieel ongehuwde, geniet ik er van om lekker naast haar te zitten op de bank en samen een filmpje te kijken met een zakje chips. ( wellicht de oorzaak van eerdergenoemde overgewicht, maar Who Cares!?!
Ook, zo stelt ditzelfde wetboek, dien ik voortaan mijn eega te voorzien van regelmatig voedsel. Ik vind het heerlijk een maaltje klaar te maken voor ons Veer om die vervolgens tezamen te verorberen alvorens ik naar mijn werk fiets (exercise, baby!).
Ook andere zaken die ik verplicht op mijn kennelijk toch al rijkelijk gevulde bordje moet nemen zijn bepaald geen straf. Nee, door in het bootje te stappen verschaf ik mij geen plichten maar schreeuw ik zo hard als dat ik maar kan, zodat de hele wereld en degene die hem tot in de eeuwigheid moet dragen, dat ik van mijn meissie hou. Dat je mij niet hoeft te zoeken in de sportschool waar ik samen met andere mythologische figuren anabole preparaten in mijn bovenarm injecteer, maar dat ik thuis zit, samen met mijn vrouw, op de bank te genieten van een filmpje terwijl onze met trouwsieraden behangen vingers gezamenlijk en liefdevol in dezelfde chipszak afglijden. En tegen de mensen die vinden dat deze ongezonde levensstijl niet langer kan duren zeg ik :
Sorry, het is de wet!