Ja

Dag Lieve Allemaal.

Ik kan er vrij weinig aan doen denk ik. Noem het maar Weddingstress. Ik heb gewoon regelmatig de drang om van me af te schrijven. Deze website is een goed medium om dat spreekwoordelijke ei kwijt te kunnen. En zo kunnen jullie, onze dierbaren, een beetje mee delen in mijn, maar vooral onze, gedachten rondom het aankomende huwelijk.

Deze keer wil ik niet mijn beklag doen over iets wat met onze bruiloft van doen heeft, maar juist over iets positiefs verhalen. Vrij letterlijk positief zelfs. Het jawoord.

Gelukkig zijn gedachten niet wettelijk bindend. Ik heb namelijk in mijn droombeelden van ons aanstaande huwelijk al honderden keren Ja! gezegd. Steeds een beetje anders. Soms met een traan, soms met een lach en ik geloof zelfs al een keer met een Spaans accent. Dat ik ja ga zeggen staat allang vast. Mijn liefde voor Vera is echt en heel warm. Ik hoop dat het jawoord er op de dag zelf ook echt en warm uit zal komen. Denk er maar eens over na; je kunt op honderden manieren ja zeggen, maar ze betekenen allemaal wat anders.

Gisteren nog, Vera vroeg of ik wel gestofzuigd had, zoals ik had beloofd. "Ja" was mijn antwoord, maar de overtuiging, die ik mijzelf had voorgenomen in het antwoord te leggen, ontbrak. Ik denk niet dat Vera de vloer erg nauwkeurig hoefde te bestuderen om te zien dat het tóch niet gebeurd was. Tien minuten later, toen ze vroeg of ze een ijsje voor me mee moest nemen bij de plaatselijke friterie, zal ze minder getwijfeld hebben aan de oprechtheid van mijn jawoord.

We zeggen allemaal weleens ja, terwijl we eigenlijk nee bedoelen. Een straatverkoper die je aanhoudt om te vragen of je even tijd voor hem hebt, de politieman die je rijbewijsgegevens met vaste hand noteert en je vraagt of je begrijpt waarom hij een bekeuring aan het uitschrijven is of je moeder die je na een avond diep-in-het-glas-kijken vraagt of je wel op tijd thuis was; allemaal zullen ze getwijfeld hebben aan de juistheid van je "Ja".

Vera zal het de zesentwintigste Juni niet hoeven doen. De intonatie van mijn jawoord kan door de emotie net een tikkeltje scheef zijn, ik  kan naar boven kijken terwijl het stotterend over mijn lippen glijdt, ik kan zelfs terwijl ik het zeg met mijn hoofd een ontkennend gebaar maken, wanneer de ambtenaar mij die éne, alles overheersende vraag gaat stellen, en ik deze op welke manier dan ook met "JA" beantwoord heb, hoeft ze maar haar hand op mijn hart te leggen en ze zal weten dat het oprecht is geweest.