Het aanzoek

Ja, ja, hét aanzoek! Dat was op maandag 12 maart 2012. Toen vroeg Joran mij, geheel onverwachts, ten huwelijk. 

We waren voor het eerst samen op wintersport in Italie. Selva di Gardena om precies te zijn. Omdat we allebei nogal competitief zijn ingesteld vonden we het best wel spannend, want tja, zouden we elkaar een beetje kunnen bijhouden?? Of liever gezeg, zou Joran mij er niet driedubbel uit skieen?! Dat bleek gelukkig mee te vallen. Na de eerste dag was al duidelijk dat we behoorlijk aan elkaar gewaagd waren en elkaar prima konden bijhouden. Jammer genoeg had mijn skischoen op mijn scheenbeen zitten drukken, waardoor ik de volgende dag met een mega ei op mijn scheenbeen rondliep. Maar ja, daar laat ik me natuurlijk niet door tegenhouden! Toch is het niet goed voor je humeur als je je voet in een skischoen wringt en vervolgens de hele dag veel kracht op je been uitoefent als je met ongeveer 70 km per uur naar beneden gaat... Maar zoals altijd voelde Joran mij precies aan en gaf me de ruimte die ik nodig had. 

Ik schrok mij dan ook een ongeluk toen hij aan het einde van de dag, terug in ons "klein maar fijn" appartementje, zei dat hij het niet zo leuk meer vond dat ik zijn vriendinnetje was! O, nee, nou zou je het krijgen…mijn hart sloeg even over…was ik dan misschien toch iets te humeurig geweest?? Kreeg ik dan toch nog op mijn donder?? Maar gelukkig zei hij daar achteraan: “Het zou leuker zijn als je mijn vrouw wordt. Sonja, wil je met me trouwen?” Naïef dat ik ben antwoordde ik met een: “Ja, natuurlijk.” Niet vermoedende dat dit daadwerkelijk HET aanzoek was. Totdat de ring tevoorschijn werd getoverd. Pas op dat moment besefte ik dat het echt was. Mijn antwoord veranderde natuurlijk niet. Want zeg nou eerlijk, waar in de hele wereld vind je een man waar je jezelf bij kan en mag zijn zowel in de positieve als de minder positieve zin en die je dan nog steeds het gevoel geeft dat je de meest bijzondere vrouw op de hele wereld bent? Dat bedoel ik. Je zou gek zijn als je zo een exemplaar laat lopen. En als bonuspunten heeft hij ook nog eens twee supermooie blauwe ogen en een knap koppie. 

De dag erna was ik er nog steeds van in de wolken. Het leuke was dat niemand het nog wist en het echt nog ons geheimpje was. Onze naasten zouden we persoonlijk informeren als we terugkwamen van vakantie. Alleen Johan en Robert (inderdaad dezelfde die van het feest waar Joran en ik elkaar hebben ontmoet) die ook op wintersport in hetzelfde gebied waren, hebben we het meteen verteld. En terecht, want zij hebben toch een bijzondere bijdrage geleverd zou ik zo zeggen. 

Na de wintersportvakantie op zaterdagochtend hebben we als eerste mijn ouders geïnformeerd. We waren allebei zo ontzettend zenuwachtig. Zuchtend en kreunend zaten we in de auto. Uiteindelijk nergens voor nodig, want ze vonden het hartstikke leuk. Diezelfde avond was mijn beste vriendin (en getuige) Vanessa aan de beurt. Op naar Utrecht om te eten in ons restaurant: “Gauchos”. Lichtelijk emotioneel werd die apekop er helemaal van! De volgende dag waren mijn broertje Remco en schoonzusje Tania aan de beurt. Ook die waren superblij voor ons. S’avonds door naar Gouda naar Joran zijn moeder en Paul. Mijn aanstaande schoonmoeder heeft een half uur alleen maar gezegd dat ze het zoooooo leuk vond en ze kon niet meer stoppen om me te knuffelen. Een heerlijk warme reactie. Die dinsdag moest Joran, helaas alleen, het nieuws  aan zijn broer Jelmer en schoonzus Cindy in Gouda vertellen. Ik had een cursus en eetafspraak in Amsterdam en kon er niet bij zijn. Ook daar waren de reacties fantastisch. Heel stiekem had Joran de reactie opgenomen met zijn telefoon, zodat ik er later toch nog van zou kunnen meegenieten. Meteen werd ik gebeld om door mijn aanstaande zwager en schoonzus nogmaals hartelijk verwelkomd te worden in de familie. Toen Joran mij in de auto belde toen hij op de terugweg was, bleek dat hij zo zenuwachtig was geweest, dat hij helemaal vergeten was zijn broer als getuige te vragen!

Ondertussen ontvingen we de eerste kaart van mijn ouders met de hartelijke felicitaties. Zo begint het toch wel steeds echter te worden.

Donderdags weer naar Gouda, nu gelukkig samen, om het leuke nieuws aan de zus van Joran, Jytte, en haar man Dennis te vertellen. Ze hadden al een klein vermoeden dat we goed nieuws kwamen brengen (thanks to the mother in law ;)) en hadden daarom alvast een bloemetje voor ons gekocht. Super lief en weer zo een heerlijk warme reactie. Fantastisch. Daarna meteen door naar de beste vriend van de bruidegom, Mark, om daar het nieuws te vertellen, maar ook de vraag te stellen of hij getuige van het huwelijk wilt zijn. Met enthousiasme zei hij ja, dus die hadden we ook weer binnen. Je zou denken dat hoe vaker je het verteld hoe minder zenuwachtig. Maar niets is minder waar hoor. De zenuwen blijven door je lijf heen gieren, maar op een prettige manier. Het is allemaal zo leuk en spannend.

Die zaterdag had ik al een afspraak staan met een vriendin in Voorburg, Sandra. En toen zij de deur open deed, bleek dat ik niet de enige was die goed nieuws had te vertellen. Zij was 20 weken zwanger! Je kunt je voorstellen dat het enthousiasme, laten we zeggen, oorverdovend werd.

Zondag was dan de laatste rit die we maakten naar Alkmaar naar de vader van Joran, Gerrit, en Sietske. Ook daar weer warme reacties en felicitaties. 

Helemaal leuk was het pakketje dat ik in de brievenbus vond maandagmiddag. Een vrij zwaar pakketje zelfs. Ik dacht in eerste instantie dat dat de informatie was die ik had opgevraagd, maar het bleek een pakketje te zijn van Jelmer en Cindy. Ze hadden een ontzettend leuke kaart gemaakt met ons en de lieve schat van ons neefje Oscar op de voorkant. In het pakketje zaten allemaal trouwtijdschriften. Super handig voor de voorbereidingen! We zijn niet snel stil, maar dit overviel ons allebei een beetje. Fantastisch toch gewoon?!