Vrijgezellenfeestje Sonja

En dan een week later, 30 maart, ben ik zelf aan de beurt! Mijn “winkeldate” met Vanessa begon om 13.00 uur bij haar thuis. Er waren best wel wat signalen dat mijn vrijgezellenfeestje op 30 maart zou plaatsvinden, dus toen ik bij Vanessa aanbelde verwachtte ik een hysterisch ontvangst. Maar dat was er niet. Geen gillende meiden, geen andere verassingen. Helemaal niets. Vanessa ging heel gewoon, zoals zij wel vaker doet, een lekkere cappuccino voor me maken en we zaten gezellig te beppen. Ze gedroeg zich heel relaxed en deed helemaal niet uit alsof ze haast had. Zo rond 14.00 uur gingen we met de trein naar Utrecht. Ok, misschien dan op het station een warm onthaal? Ook niet. Hmm, dat is wel vreemd. We liepen langs wat winkeltjes en Vanessa kocht een mooie ketting. Maar toen moest ze ineens naar het toilet. Aha, dat is dus DE smoes. Dus wij naar de wc in de V&D. Weer niks. Blijkbaar is het niet zo gek dat zwangere vrouwen plotseling nodig naar het toilet moeten. Wij weer verder winkelen en ik begon zo langzamerhand aan mezelf te twijfelen. Zou het dan toch nog op een andere dag plaatsvinden? Maar wanneer dan?? Ik besloot om het vrijgezellenfeestje maar uit mijn hoofd te zetten en mijn aandacht op het winkelen te richten. In de winkels bleek duidelijk dat ik nog niet zoveel ervaring had met positiekleding, maar ik slaagde er uiteindelijk in een leuk jurkje voor Vanessa te scoren en ze was helemaal enthousiast. Ze kocht er zelfs een leuke broche bij en vrolijke haarspeldjes. Nu nog bijpassende schoenen. En die vonden we eigenlijk ook al redelijk snel. Maar eerst weer even snel naar de wc in dat kroegje.. tja, zwangere vrouwen…

En toen uit het niets zaten daar ineens “mijn meiden”. Mijn hart ging onwijs te keer en ik stond helemaal te trillen. Ze hadden allemaal een mooi klein hoedje op en zagen er heel feestelijk uit. Ik was zo geschrokken dat ik eerst even moest bijkomen. Daarna wilde ik natuurlijk meteen weten wat we gingen doen. Jytte zei dat ik me eerst even moest omkleden en vervolgens toverde ze een glitterjurk, rode handschoenen, een rode stola met veren, een rood hoedje, een glimmende zwarte legging en een roze pruik uit haar tas. Slik…moest ik dat echt aan??? De meiden kenden geen genade, dus ik naar het toilet om me om te kleden. Ik zag eruit als een travestiet, maar gek genoeg stond die roze haarkleur me wel goed. We bleven niet lang in de kroeg zitten, want we moesten “ergens” op tijd zijn. Waar dat precies was, bleef nog even geheim. Ondertussen was ik een soort van wandelende attractie geworden, maar dat vond ik eigenlijk helemaal niet erg. Ik vond het zo leuk dat ik de meiden weer zag dat ik vergat hoe ik er bij liep.

Na een kleine 5 minuutjes waren we er. Ik zag op de deur iets staan van muziekinstrumenten, dus ik dacht misschien gaan we muziek maken. Zelf kan ik een beetje drummen, dus dat zou ik helemaal niet erg vinden! Maar ik zag ook iets staan van kunst maken ofzo en ik dacht meteen aan schilderen. Ook dat vind ik leuk, maar toch leek het me verstandig vast aan te geven dat ik niet aan naakt schilderen zou gaan doen. Toen werd de deur opengedaan door een persoon van wie je zou kunnen vermoeden dat het een stripper is. Dus ik benadrukte nog maar even dat ik strippers niks vind en ook zelf geen dingen in mijn nakie wilde doen. Maak je niet druk, was de reactie. Ok, het zijn mijn vriendinnen, dat doen ze me heus niet echt aan. Toch? Een licht gevoel van paniek bekroop me toen ik werd voorgesteld aan een jongedame in een net panty, op rode stiletto hakken, in een zwarte boxershort met alleen een corset aan met eenzelfde rode stola die ik om had, maar dan als een soort van staart aan haar achterste bevestigd. OH, MY GOD!!!! Wat gaat er in hemelsnaam gebeuren???

De dame vertelde dat we een Burlesque workshop gingen doen. Dansen!!! Maar dat vind ik hartstikke leuk! Zeker samen met de meiden. Al mijn angst was meteen verdwenen en ik had er direct zin in. We deden een warming up om de spieren los te maken en leerden typische Burlesque gezichtsuitdrukkingen, zoals Betty Boop dat ook zo mooi kon. Daarna leerden we een hele choreografie (inclusief een stuk op de grond) op hét liedje van Marilyn Monroe. Iedereen deed het echt supergoed, helemaal de zwangere dames. We hadden ontzettend veel lol  en inmiddels hadden we ook allemaal een super coole bijnaam gekregen. Die van mij was Pink Bitch. Pink vanwege mijn prachtige haarkleur, maar waar Bitch nou ineens vandaan kwam…

Aan het einde waren de meiden mijn publiek en moest ik de choreografie opvoeren. Omdat ik niet alle danspasjes onthield, deed Bonnie samen met mij mee, zodat ik af en toe van haar af kon kijken. Ik had het echt heel erg naar  mijn zin en vond het fantastisch om te doen. En helemaal niet eng!

Van al dat gedans krijg je best wel trek, dus na de workshop gingen we meteen door naar een tapas restaurant. Helemaal relaxed zaten we gezellig te eten en te kletsen. Totdat lieve Jytte ineens hele mooie geplastificeerde kaartjes uit het niets boven tafel toverde. Het was natuurlijk ook iets te mooi om waar te zijn dat het alleen bij het dansen zou blijven. De dames hadden voor mij een Quiz bedacht om te testen hoe goed ik Joran eigenlijk ken en of ik weet hoe hij over mij denkt. De test bestond uit 10 vragen en als ik een vraag fout had, moest ik een opdracht doen. De eerste vraag was welke schoenmaat Joran had. Ik wist zeker dat dat maat 42 was, maar om de een of andere onverklaarbare reden zei ik maat 43. Fout dus! Gelukkig zat er een opbouw in de opdrachten en hoefde ik me toen alleen nog maar op te maken zonder spiegel. De lippenstift en oogschaduw kwamen redelijk op hun plek terecht dus kon ik even rustig ademhalen. Pfff…Op de vraag wat vindt Joran het mooiste aan jou gaf ik meteen het goede antwoord: mijn ogen. Joehoe, nog even geen opdracht. Vraag 3. Welke naam gaf Joran zichzelf toen hij verhuisd was naar Gouda. Dat wist ik echt even niet meer. Vanessa probeerde me nog een beetje te helpen, want we hadden het er met oud en nieuw nog over gehad, maar helaas, opdracht 2 was niet meer te voorkomen. Dat werd een man zoeken die met mij op de foto wilde. Best gênant, maar niet onoverkomelijk. Bovendien had ik nog steeds mijn roze pruik op, dus niemand herkent me toch! Een slachtoffer was snel gevonden, dus op naar vraag 4. Nu weet ik dat Joran mij wiskundig gehandicapt vindt, dus op de vraag wat ik volgens hem het slechtste kan, was rekenen het goede antwoord. Over eerste vriendjes en vriendinnetjes hadden Joran en ik het niet eerder gehad, dus die vraag mocht ik overslaan. Dat gaat snel. Vraag 6 was een makkelijke. Waar ik volgens Joran heel boos om word. Dat is natuurlijk door tegen me te liegen. Joran dacht daar blijkbaar toch iets anders over, want die als antwoord gegeven door me wakker te maken. Op zich klopt dat ook wel, maar helaas leverde dat mij wel weer een opdracht op. Nu moest ik mijn eigen toetje gaan verdienen. Dus ik met lood in mijn schoenen naar de barman om te vragen welk klusje ik kon doen. Ik mocht wel wat glazen poleren van hem. Po..wattes??? Poleren. Dat blijkt een soort van oppoetsen van wijnglazen te zijn. Ok, dat moet ik wel kunnen. Er stonden er twintig, maar na zes vond ik het wel weer genoeg. Gelukkig vonden de meiden dat ook en kreeg ik mijn welverdiende toetje.

Op de vraag waar ik volgens Joran heel bang voor ben, zei ik heel stoer: nergens voor. En dat was goed! Wat een lieve aanstaande heb ik toch!!

Wie Joran zijn idool was, wist ik niet zeker, maar ik vond Joran echt een Micheal Jackson type. En ook dat bleek goed! Dat gaat de goede kant op J

De één na laatste vraag: Wat was Joran zijn grootste blunder?? Dat is lastig. Geen idee. Dus weer een opdracht. Maar nog voordat de opdracht werd voorgelezen raadde ik het alsnog: Joran heeft vroeger zichzelf per ongeluk in de brand gestoken, maar helaas mocht dat niet meer baten. De uiteindelijke opdracht was om in het restaurant de choreografie die ik eerder had geleerd op te voeren. Dus toen de muziek van Marilyn door de speakers knalde, ging ik in mijn meest sexy (ahum) Burlesque houding staan en deed ik het dansje. Anna-Maria hielp me er door heen, want ik vergat alweer de danspasjes. De andere dames waren aan het juichen en moedigde me onwijs goed aan. En op de één of andere manier is het dan ineens niet meer zo erg als je daar op de grond ligt te kronkelen midden in een resturant-kroeg…De laatste vraag had ik gelukkig goed. Dat was ook niet zo een moeilijke: wat denkt Joran dat jij het mooist aan hem vindt. De vele foto’s die ik in Portugal van zijn rug heb genomen waren wel duidelijk genoeg ;) En toen zat het er alweer op. Nog een paar drankjes na en de dag was alweer voorbij. Moe maar voldaan weer terug naar huis. Thuis aangekomen nog heerlijk nagenoten van een fantastisch leuke dag. Ik ben heel erg dankbaar dat ik deze prachtige dag heb mogen meemaken. Dank jullie wel dames!