Vrijgezellenfeestje Joran

De traditie van vrijgezellenfeestjes heb ik nooit helemaal begrepen. Natuurlijk is het leuk om met zijn allen dronken te worden en feest te vieren, maar daar heb je niet per definitie een apart feestje voor nodig, toch? En dan de naam: vrijgezellenfeest. Alsof je net voor het huwelijk, ondanks je relatie, nog vrijgezel bent!

Maar, na vandaag ben ik erachter gekomen dat de traditie van vrijgezellenfeestjes eigenlijk een test is. Een test om te zien of je toekomstige partner in staat is om te liegen alsof het gedrukt staat en onder hoogspanning toch in staat is het hoofd koel te houden. Vandaag, 22 maart 2013, was het mijn test en ben ik glansrijk geslaagd. Of dat een goed teken is, is maar de vraag.

Toen ik weken geleden door Jelmer werd gebeld met de mededeling dat Joran zijn feestje op 22 maart in de middag tot de volgende dag zou plaatsvinden, werd duidelijk dat er de komende periode heel wat afgelogen zou moeten gaan worden! De eerste hobbel was al een tijdje geleden genomen, namelijk ervoor zorgen dat Joran zelf zijn vrije dag op het werk zou regelen en in de middag van 22 maart thuis zou blijven. De tweede hobbel, die van het je niet verspreken, ging me vervolgens verassend goed af. Geen enkel probleem om mijn zogenaamde zorgen te uiten over het feit dat niemand mij nog iets heeft laten weten over een datum. Ook geen enkel probleem om nog even tussen neus en lippen op te merken dat zo een vrije middag wel erg lekker is samen.

Maar dan komt ineens de dag zelf dichterbij en volgen er allerlei instructies: tas klaarzetten, handdoek en zwembroek inpakken, toilettas niet vergeten, en ga zo maar door. Het is gelukt om alle kleding in 1 tas te proppen maar waar laat je die tas nu weer??? Hmmm…gelukkig stond in de slaapkamer al een week lang een tas met ski kleding die ik nog moest opruimen, dus toen ik de skikleding omwisselde voor Joran zijn kleding, kon de tas gewoon blijven staan. Een paar keer plechtig aan Joran beloven dat ik echt snel de tas met skikleding zal opruimen, stelt hem dan al verrassend snel gerust. Dat was hobbel drie.

Dan komt hobbel vier. Of liever gezegd de Mount Everest! De dag zelf. Want dan komt het er pas echt op aan. ’s Ochtends vroeg opgestaan om eerst thuis te werken. Zelf had ik nog eerst een afspraak bij de tandarts en om 11.00 uur samen bij de notaris. Maar omdat Joran vrij had, hoefde hij er natuurlijk niet vroeg uit. Om dan al vroeg de tas uit de slaapkamer te halen is een beetje raar. Zenuwen beginnen dan toch echt toe te slaan, maar gelukkig is Joran niet meer zo een uitslaper en stond hij redelijk vroeg op. Snel heb ik de rugzak in een boodschappen tas gedaan en net gedaan alsof het een tas met kleding was die ik nog weg moest brengen. Vervolgens moest de rugzak naar de schuur toe, want die zou mijn broertje daar later ophalen. Oké, rugzak in de schuur. Check. De toilettas kon ik alleen nog niet meenemen omdat Joran die toen zelf nog nodig had. Dat zou ik later wel oplossen.

Ondertussen was ik natuurlijk helemaal hyper en wist ik niet meer waar ik het zoeken moest van de zenuwen. Maar volgens Joran waren dat de zenuwen voor onze afspraak bij de notaris en daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in…ahum…

Tja, en dan is de vraag hoe kom je nu onder de toegezegde lunch in de stad uit?? Dat is op zich niet heel moeilijk; je moet gewoon een goed alternatief hebben. In dat kader stelde ik quasi nonchalant voor om te lunchen bij de kwalitaria bij ons appartement om de hoek. Gelukkig is Joran heel makkelijk en stemde die snel in. Wel eerst nog even boven naar het toilet en “iets” pakken. De toilettas met lenzen, tandenborstel, gel en nog meer noodzakelijke dingen moesten natuurlijk nog gepakt worden. Dus ik in de douche met mijn tas (waarom zou die in hemelsnaam mee de douche in moeten, maar ook dat deed bij Joran geen alarmbel rinkelen) snel zijn toilettas ingepakt en in mijn tas gedaan. Ondertussen leek het wel alsof ik de ziekte van Parkinson had, want mijn hele lichaam trilde. Van de lunch zelf heb ik niet veel meegekregen, want ik werd met de minuut zenuwachtiger. Helemaal toen ik een sms kreeg dat de mannen (maar liefst 12 stuks) al onderweg waren op het moment dat wij onze broodjes nog niet op hadden. Lichte paniek toen ze aangaven dat ze wel alvast naar boven zouden gaan, wat zou betekenen dat ze langs de kwalitaria moeten lopen waar wij ze konden zien. Gelukkig hadden ze dat zelf ook al bedacht en namen ze een andere route. Ondertussen moest ik allerlei smoesjes verzinnen waarom mijn telefoon zo vaak afging en waarom ik onder het eten aan het sms-en ben. Net toen ik dacht dat de spanning niet veel erger kon oplopen, zag ik vanuit mijn ooghoek, in de ruiten van het gebouw aan de overkant, de mannen komen aanlopen. Inwendig maakte mijn hart echt een duikvlucht. Gelukkig heeft Joran niks gemerkt.

Toen kwam de laatste hobbel, namelijk ervoor zorgen dat Joran alleen naar boven zou gaan. Het schrik effect zou zo wel het grootste zijn. Niet geheel gelogen moest ik toevallig nog een mondspoeling bij de apotheek halen. Met een lieve lach, een knipoog en het vriendelijke verzoek om alvast zonder mij naar boven te gaan en lekker een kop thee te zetten, was Joran zo om. Dat was het moment waarop ik nog even snel de toilettas kon verstoppen en bovendien ook echt mijn mondspoeling kon gaan halen. De mannen waren zo slim geweest om de buitendeur van binnen op slot te draaien dus Joran had niks in de gaten toen hij de deur opendeed en de woonkamer binnenliep. Missie geslaagd. Wat de mannen zouden gaan doen, wist ik écht niet, maar later begreep ik dat ze naar Preston Palace zijn geweest, waar ze ontzettend veel lol, en drank, hebben gehad. Jammer genoeg geldt het inmiddels beruchte gezegde; “what happens in Preston Palace, stays in Preston Palace” dus ik weet niet helemaal wat er gebeurd is. Aan de andere kant, dat weten de mannen zelf ook niet echt, dus dat scheelt! ;)