Waar de droom begon...
[auteur: Rob]
Het was laat op de avond. Senna, onze kleindochter, lag heerlijk te slapen in de woonkamer. Plek waar dit alles plaats vind is de studio van Jacqueline in Soest.
Maar eerst even terug in de tijd. Dit is niet de eerste keer dat ik Jacqueline ten huwelijk vraag en als ik me goed herinner ook niet de eerste keer dat ze een bevestigend antwoord gaf. We kennen elkaar al best wel heel lang dat gaat terug naar onze middelbare schooltijd. Indertijd hadden we ook een relatie, sommigen zouden het apen- of kalverliefde noemen, maar voor ons was het heel serieus. Dat ging inderdaad zo ver dat ik Jacqueline ten huwelijk heb gevraagd. Ze wilde graag maar wat ik niet wist is dat ik haar daarmee voor een dilemma stelde. Uiteindelijk is het toen niets geworden en zijn we allebei onze eigen weg gegaan.
Dertig jaar later kwamen we elkaar weer tegen en de vonk was er nog. De liefde bloeide weer snel op. Er brak een roerige maar leuke tijd vol liefde aan. Grootste prioriteit was om dertig jaar bij te praten, iets waar we nu nog mee bezig zijn, niet meer zo vaak maar toch. Toen kwam er slecht nieuws, mijn moeder ging hard achteruit en twee weken later waren we bezig met alle rompslomp rond een crematie en en-passant ook nog een verhuizing. Ik heb toen zoveel steun en liefde ervaren van Jacqueline dat ik serieus over een huwelijk met haar ging nadenken. Even ter informatie, na mijn scheiding heb ik de hele wereld verteld dat ik nooit meer ging trouwen. Op een middag dat ik even helemaal klaar was met alle ellende rond de crematie zijn we “gevlucht” naar Groningen om even ontspannen te winkelen. Al gauw was ik er uit wat ik wilde. Ik wilde partner ringen kopen om zo een zichtbare uiting te hebben voor de liefde die wij voor elkaar voelen.
Nadat de rust was weergekeerd kwam de gedachte aan een huwelijk met Jacqueline weer volop terug. En zo belanden we weer in de studio van Jacqueline waar Senna heerlijk lig te slapen. We liggen al even op bed en Jacqueline slaapt al bijna. Ik lig rusteloos te woelen en met mezelf te worstelen: stel ik de vraag nu of ga ik nadenken over een originele manier. Uiteindelijk hak ik de knoop door. “Jacqui, slaap je al? vraag ik. Gemompel en nee ze slaapt dus nog niet. "Jacqui, wil je met me trouwen?" vraag ik. Even blijft het stil naast me. Ze zal me toch wel gehoord hebben denk ik. Dan barst ze in lachen uit. En heel droog zeg ik “ik had een hoop verwacht maar niet dat je de slappe lach zou krijgen”. Snel hersteld Jacqueline zich en zegt volmondig ja op mijn vraag. Senna slaapt heerlijk door, wij hebben nog heel lang liggen praten, ja praten!