TROUWKAART

Gisteren zijn we maar eens gaan kijken naar trouwkaarten. We hadden ons op internet alvast een beetje georiënteerd, maar het is toch leuk om de kaarten ook in het ‘echt’ te zien. Er zit in Eindhoven in Woensel gelukkig een leuk zaakje voor kaarten en bedankjes. Vlak bij het winkelcentrum, dus konden we aansluitend nog even boodschappen doen.

We werden vriendelijk ontvangen met thee en werden aan een tafel gezet met 10 dikke boeken vol kaarten voor onze neus. “Succes ermee en roep maar als je vragen hebt”.

Nu lijkt het fijn om zoveel keus te hebben. Trendy kaarten, grappige kaarten, witte officiële kaarten, kitcherige kasteel-roman kaarten, kaarten waarvoor je een origamicursus gedaan met hebben, vierkanten kaarten, kaarten met strikjes, knoopjes, schuifjes, het hield niet op. En ondanks dat er zoveel keus was zat de juiste kaart er simpelweg niet tussen. Op de een klopte de namen niet, op een ander was de datum verkeerd. Ik zuchtte: hoe dan andere mensen het toch?

Gelukkig was de man van de zaak zo vriendelijk ons erop te wijzen dat hij bereid was zowel namen als data aan te passen voor ons. Fjoew... Nu zitten we thuis en nemen een week de tijd om te beslissen welke van de twee door ons uitverkoren kaarten er van de zomer bij de gasten in bus zal vallen. En wat daar dan op moeten komen te staan. Blijkbaar is dat laatste geheel mijn taak en dat terwijl ik zo’n hekel heb aan schrijven..

Update 08-05-2009. 
Inmiddels zijn de kaarten al weer goed en al binnen. Na een week flink tobben viel de keus op een kaart die wau kleur precies in ons straatje paste. En toen kwam het tekstgedeelte. Flink trots op mijn creatie legde ik hem voor aan de kaartenman. Die zo'n beetje iedere zin begon aan te passen. Jaja, zo'n man heeft natuurlijk ook wel al 20 jaar ervaring met teksten, maar het doet toch zeer als je weggaat met een andere tekst dan je in je hoofd had. Bovendien werd het nog passen en meten om dat beetje tekst (want zoveel is het niet) op de kaart te krijgen. 

Twee weken later mochten we de proefdruk komen goedkeuren en voor degenen die mijn kennen, jullie snappen wel dat ik even het laatste woord moest hebben over de tekst. Toch nog een woordje aanpassen. Ik zou ze hebben ook, en bovendien is het beter zo.

En nu liggen ze met zijn allen in een witte doos op de kast, te wachten tot ze gevouwen worden, in elkaar worden gezet, ge-envelopt en verstuurd. En dat zal nog wel een maandje of twee duren. Tot die tijd moeten ze zich maar vermaken met het idee dat ze al prachtig op de foto hebben gemogen