JURK

Tsja, hoe schrijf je een blog over iets dat ‘zeer geheim’ moet blijven voor zo’n beetje iedereen die hem leest (ja San, je hebt een uitzonderingspositie). In ieder geval niet door te onthullen welke stralende creatie het is geworden. Of zoals mij al werd gevraagd: een tipje van de sluier op te lichten. Waarbij ik nog even in het middel laat of er daadwerkelijk een sluier in het spel is.

Poeh, wat is dat moeilijk zeg.

Maar even serieus. Ik denk dat een van de eerste dingen waar de meeste vrouwen aan denkt na het aanzoek (op ‘ja!’ na dan) is: JURK. Niet bloemen, feest, bruiloftsverzekering en het uitnodigen van oudtante Miep, maar JURK, in hoofdletters. Zo ik ook. Binnen de korte keren zat ik in de bruidsmagazines gedoken om heel gestructureerd met plakkertjes de favorieten te markeren. Fase twee wordt dan het uitzoeken van de gemiddelde prijs per merk, waarna er toch weer wat merken afvallen. En dan...het bellen met een bruidszaak voor een afspraak. Dat gaat in het kort ongeveer zo:

‘Hallo, met Marieke. Ik ga trouwen’

‘Nou, gefeliciteerd!’

‘Ja, en nu wil ik graag voor een jurk komen kijken. Moet ik daarvoor een afspraak maken?’

‘Uiteraard!’

‘Ow, ja. Sorry. Ik doe dit voor het eerst weet u, dus ik heb echt geen flauw idee hoe en wat.’

‘Hahahaha. Dat maakt niet uit. Wanneer wilt  u langs komen...’

En afgelopen weekend stond ik dan snotterend met moeder, schoonmoeder en schoonzusje voor het eerst in mijn leven aan de andere kant van een bruidsetalage. Snotterend van verkoudheid welgezegd, zo emotioneel ben ik ook weer niet aangelegd.

We werden vriendelijk ontvangen, waarna ik met een winkeldame en schoonzusje eens wat jurken ging uitzoeken om te passen. En dat gaat dat ongeveer zo:

‘Vind je dit wat?’

‘Eh, nee. Teveel (..).’

‘En deze?’

‘Nee, ik wil geen (...)’

‘En deze?’

‘Nee, die vind ik ook niet mooi’

etcetera. Ik dacht echt even: dit wordt he-le-maal niks.

Uiteraard stond ik uiteindelijk toch met vijf jurken in het pashokje. Al hoewel, ‘pashokje’. Mijn studentenkamer paste er twee keer in en in dit licht zag ik er zelfs in alleen een torcelet, blauwgestippelde hipster en hoepel al adembenemend uit in de vele spiegels om me heen.

Mevrouw de winkeldame snoerde, knoopte, ritste en strikte me vervolgens in  alle jurken. Bij nummer 1 dacht ik: dit wordt hem. 100% zeker. Ik staarde vol ongeloof naar de bruid in de spiegel. Waarna mevrouw de winkeldame het gordijn met een ruk openschoof, de veilig afgeschermde paskamer verdween en ik midden in de winkel stond met alle ogen mijn kant op. Tadaaaa. De laatste keer dat ik me zo bewust was van mezelf moet minstens 10 jaar terug zijn geweest. Maar ik voelde me wel de mooiste van de hele winkel.

Nadat ik en heel Amersfoort even had kunnen wennen aan de nieuwe mij, ging het gordijn weer dicht en de ene na de andere jurk schoof over mijn hoofd, waardoor ik en mijn hoepel zo statisch werden dat de vonken er vanaf schoten. En elke jurk weer even mooi. Toen we het hele rijtje hadden gehad, begonnen we gewoon weer bij jurk nummer 1. En zodra ik hem weer zag dacht ik: dit wordt hem niet. 100% zeker.

Welke het na twee uur passen wel is geworden. Tsja, dat blijf nog even een mysterie. Over een paar maanden mag ik weer gaan passen. En dan zonder knijpers op mijn rug om de vier maten te grote jurk goed strak te houden. Ik ben benieuwd of dat net zo’n magische twee uur gaat worden. Want magisch is het absoluut hoor, zo’n jurk kopen. Zeer verslavend al die aandacht, al die ritselende stoffen, al die ooooh’s en aaaaah’s van de achterban. Op zich al bijna reden genoeg om te gaan trouwen.