THE BEGINNING

Je hoort wel eens van die verhalen waar de een de ander totaal onverwacht ten huwelijk vraagt en bibberend staat/zit/knielt af te wachten of er wel positief wordt gereageerd op het voorstel.

Ik was uiteraard ook blij verrast en sprakeloos toen er met Oud en Nieuw tijdens het toetje (ijs met siroop, spa rood en een rietje) plotseling een doosje op tafel kwam. Stiekem vreesde ik nog dat er een paar schitterende oorbellen in zouden zitten en ik mijn teleurstelling zou moeten verbergen. Maar geheel out of the blue kwam het niet.

Een jaar eerder, Oud en Nieuw 2007/2008, vroeg Marcel mij of ik goede voornemens had. Met de nodige glazen sekt in mijn lichaam, durfde ik toe te geven dat ik voor 2008 niks had, maar dat ik in 2009 heel graag zou willen trouwen. Waarop de reactie positiever was dan ik had gedacht en ik met een behoorlijk hoopgevend gevoel het nieuw jaar in ging.

In maart bezocht ik eens stiekem een trouwsite, in april begon ik er eens stiekem met een vriendin over te praten, in de zomer kreeg ik de kriebels toen een andere vriendin van me ging trouwen en wij op een prachtige locatie in Frankrijk de hele boel mochten meemaken. Tegen de tijd dat de blaadjes gingen vallen hadden we al wel 10 keer mijn vinger en een daarom heen passende ring opgemeten. Eind november hadden we al gedeeltelijk in ons hoofd hoe we sommige dingen wilden regelen. Maar nog steeds geen aanzoek, en het jaar begon toch tegen zijn einde te lopen.

Vlak voor de kerst ging ik een dagje met mijn moeder weg. Bij een bruidswinkel bleef ze staan en begon te fantaseren over de vast wel snel komende bruiloft van mijn broertje en zijn vriendin. Voorzichtig opperde ze: ‘ik weet dat jullie er nog helemaal niet mee bezig zijn hoor, maar áls jullie ooit gaan trouwen, dan wil ik wel mee de jurk uitzoeken hoor’. Ik haalde mijn schouder op, en grinnikte van binnen.

Toen ik die middag thuiskwam, zuchtte Marcel dat hij wel was gaan kijken naar een ring, maar niets had kunnen vinden. Uiteraard lag vanaf die dag ergens in huis een doosje. Zelfs in een laatje waar ik nog iets uit heb gepakt. Ik denk dat ik het toen gewoon nog niet heb willen zien.

Oudjaarsdag had toch wel wat spannends voor me. Ik had gezegd dat ik het wel heel leuk zou vinden om nog dit jaar gevraagd te worden. Maar ging het nou wel gebeuren of niet? Poeh, en dan duurt zo’n dag lang. Vol spanning telde ik de minuten af tot 0.00 uur. Ik was na het enigszins mislukte avondeten al bij 330 minuten toen hij per se het toetje aan tafel wilde eten, bij kerstboomlicht. Ik was bij 328 minuten toen ik aan mijn toetje wilde beginnen en hij plotseling vanuit het niets een doosje op tafel zette:

‘op de valreep dan maar’

Toch knap, om mij na een jaar van voorbereiding toch nog zo te kunnen verrassen. Geen wonder dat ik op de vraag: ‘gaan we nou nog trouwen of niet?’ volmondig ‘ja’ antwoordde.


(het bewuste toetje)