17 september verslag
Nog even een verhaaltje om de boel af te sluiten dan. Ik heb het deels geschreven een paar dagen na de bruiloft dus de 'joehoe-ik-ben-net-getrouwd-sfeer' druipt er van af
:Waar begin je met het verslag van 'de mooiste dag van je leven'? Bij het wakker worden in het bed van je broertje in een huis waar je al 6 jaar niet meer woont?
Zo begon mijn dag in elk geval. En ik was helemaal NIET zenuwachtig. Goed geslapen, goed wakker geworden en ik ben nog niet niet naar mijn werk gereden. Op mijn gemakje eten, wat makkelijks aantrekken en wachten op de kapper. Die kon het goed vinden en kwam meer dan om tijd binnen. Zelfs mijn oma moest nog ontbijten omdat ze ruzie had met haar krulspelden. Zo zat ik rond half 10 op een klein stoeltje in de woonkamer met krullers in mijn haar. Mijn twee getuigen waren er ook allebei. Eentje was pas net op tijd overgekomen van de Cayman Islands en nog wat jet lagt.
Twee uur zitten genieten, drinken door een rietje en mijn vermoeide hoofd zien transformeren in iets moois!
Eenmaal met jurk aan begon het toch een beetje te kriebelen, vooral toen iedereen naar buiten holde omdat ze Marcel hoorden aankomen. Naja, dat dachten ze want het was een bouwvakker met drilboor. De gloednieuw gespoten zwarte Kever kwam pas wat later aan met lief in mooi pak met een lief en geweldig boeket (hij was met name onder de indruk van de prijs). En toen begon het allemaal.
Naar het gemeentehuis en wachten aan de overkant bij het bejaardenhuis. Tegenover het raam, zwaaiend naar de nieuwsgierige oudjes. Dan aanrijden (jaja we wonen in Brabant), naar binnen, even kletsen met de ambtenaar en naar binnen de zaal in. Eerst Marcel en dan ik met mijn vader. De drie getuigen hielden het niet droog, ik kon alleen maar naar Marcel kijken en lachen. En even later waren we getrouwd!
Foto's maken met de daggasten en daarna in de Soesterduinen. Super mooi weer en de fotograaf werd gek van plezier toen hij alle mogelijkheden van onze fotolocatie zag. Alleen liepen mijn schoenen steeds vol zand en kon ik nauwelijks meer lopen. Dus maar uit
Ferry had de middag van zijn leven toen hij de fotograaf mocht helpen. Die had nog nooit zo'n serieuze assistent gehad denk ik!
Op weg naar Nijkerk nog in een straatje stoppen, auto dwars op de weg en snel foto's maken omdat we de weg blokkeerden.
En dan naar de feestlocatie. Ontvangst met de rode loper, taart, cadeaus, buffet en feest. Super en zo voorbij. We hebben zelf hete hele buffet gemist.
Maar ik heb er genoeg van meegekregen om te weten dat het fantastisch was. Iedereen had zoveel moeite voor ons gedaan! En we hebben gedanst, samen. ondanks ons voornemen dat niet te doen...
Tegen enen het laatste nummer, wij twee dansend in een kring van gasten en met veel rook. En dan in de voorgereden taxi. Waarheen? Dat wisten wij ook niet! Na een half uur door rood en veel te hard kwamen we aan op een superromantische locatie.
Bruidssuite midden in het bos met houtkachel, champagne, muziek, kaarsen, fontein buiten en bubbelbad. Even lekker samen bijkomen en Italiaans gezang op de repeat op de achtergrond. En dan laat naar bed, na deze eerst van alle rozen te hebben ontdaan.
De day after werden we gewekt met een ontbijtbuffet op de kamer. Rustig wakker worden en om 2 uur nog high tea-en met ouders. En toen naar huis. Maar dat ging toch allemaal net iets minder snel dan we hadden gedacht. Alle cadeaus in de Corsa, plus Boris en dan de auto dichtgooien met de sleutels op de hoedenplank en de reservesleutels in een tas in de auto.
's Avonds toch lekker naar huis, 10 keer lopen met alle spullen en op de bank ploffen. 8,5 maand voorbereiding en nu is het voorbij.
Wat een geweldige dag. Het vloog voorbij en alles begon pas dagen later tot ons door te dringen. Man en vrouw...
En sinds die 8 weken merken we dat de lijfspreuk van Marcel: mokey see, monkey do zeer zeker zijn waarheid heeft bewezen. Want twee weken terug kondigde een bevriend stel aan dat ze gaan trouwen en gisteren kregen we weer zo'n bericht van een ander stel.
Trouwen, besmettelijker dan de Mexicaanse griep.....
